ساری: خودرویی که جای پارکم گرفته بود را با ماشین هل دادم!/ گریه هم می‌کنم اما نه در حضور دیگران

ساری به شبکه تلویزیونی باشگاه یوونتوس گفت: وقتی در اوایل دوران مربیگری‌ام در تیم «اچه‌لنتزا» در توسکانی کار می‌کردم، نسبت به جای پارک خودرویم در زمین تمرینی وسواس داشتم. من هر روز باید خودرویم را در جای پارک خودم قرار می‌دادم. کم‌کم بازیکنان متوجه این موضوع شدند و هر از چند گاهی یکی از آنها برای اینکه اذیت کند، خودروی‌شان را در جای پارک من می‌گذاشتند. یک بار یادم هست به رختکن رفتم و گفتم هر کسی که ماشینش را در جای پارک من گذاشته سه دقیقه وقت دارد تا آن را بردارد وگرنه خودم آن را برمی‌دارم. آن بازیکن خودرویش را برنداشت. پس من هم ماشینم را پشت ماشین او چسباندم و آن را آنقدر هل دادم تا از جای پارک من بیرون برود. آن روز ما بازی‌مان را 2 بر صفر بردیم. به همین دلیل او نتوانست به کاری که کردم بودم اعتراضی داشته باشد.

ساری در ادامه به این سؤال که آیا هرگز به خاطر نتیجه یک مسابقه فوتبال گریه کرده، پاسخ داد: بله گریه کرده‌ام نه اما جلوی مردم. گاهی اوقات در تنهایی خودم در خانه چشمانم را بسته‌ام و گریه کردم. به نظرم گریه کردن نشان ضعف نیست بلکه نشانه اشتیاق و علاقه شما نسبت به کارتان است. روزی هم که می‌‌خواستم از چلسی بروم با اینکه با بعضی از بازیکنان این اتیم اختلاف کردم، گریه‌ کردم.

پس از پرداختن به مسائل شخصی، ساری جواب منتقدان و دشمنان تیمش را داد و گفت به هیچ عنوان نمی‌پذیرد که داوران جانبدارانه به سود تیم او و مردانش سوت می‌زنند.

او اظهار داشت: دو چیز خیلی مرا تکان می‌دهد: عشق و نفرت. ما در هر کدام از شهر‌های ایتالیا در محاصره عشق هستیم و این چیز زیبایی است اما درعین حال همیشه وجود نفرت در اطراف‌مان را هم حس می‌کنیم. همیشه گفته می‌شود ما از حمایت داوران سود می‌بریم اما شما فقط کافیست که به آمارها نگاه کنید تا ببینید که آنها چیز دیگری می‌گویند. من حتی در شهر خودم ناپل، جایی که در آن به دنیا آمده‌ام و برای تیمش (ناپولی) هم هرکاری انجام داده‌ام، مورد توهین واقع شدم. در تورین هم شنیدم که هواداران فیورنتینا به خانواده‌ام توهین کردند. اما هر بار که از بیرون مورد حمله واقع می‌شوید، از داخل قویتر می‌شوید.

انتهای پیام/